dossier private kwaliteitsborging
Bij nut en noodzaak moet er sprake zijn van urgentie. Heeft iets geen haast dan moet je je afvragen waarom je er überhaupt mee bezig bent (ik heb het niet over een hobby). Dit zien we terug bij de grote thema’s van de wereld zoals klimaatverandering, dreigingen uit extremistische hoek, de toestroom aan vluchtelingen enz. Ook voor thema’s van ander formaat geldt dat er haast moet zijn. De noodzaak voor vereiste oplossingen zorgt voor actie. Er moet sprake zijn van een bepaalde mate van urgentie.
Op 16 december 2015 lezen we dat instituut voor bouwkwaliteit adviseert de wet Kwaliteitsborging voor het bouwen op 1 januari 2018 in te laten gaan. Het is natuurlijk ‘slechts’ een advies. Het uitblijven van het wetsvoorstel, en de plooibaarheid waarmee de beoogde invoering vooruit wordt geschoven maakt één ding duidelijk: er is geen haast. Dit kun je proberen te duiden. Mogelijk is het een gevolg van de complexiteit en de vereiste voorbereidingen. Het zou kunnen maar ik denk het niet. Als je over een jaar niet klaar bent voor invoering waarom zou je er over 2 jaar dan wel klaar voor zijn? Het is een kwestie van commitment en op tijd doen wat nodig is.
De vraag is natuurlijk wat de melding ‘het duurt waarschijnlijk nog langer voor we aan de slag gaan’ doet. Gaan partijen zich nu beter voorbereiden? Die kans is klein. Waarom zou je ook? Met meer en meer uitstel is het aannemelijk dat iedereen eerst maar eens gaat afwachten of er überhaupt wel een wet komt. De geloofwaardigheid en het vertrouwen in commitment van de overheid stijgt niet met het uitblijven van concrete informatie en rekbare planningen.
Pieter Plass
Leestip voor onze minister en kwartiermakers!
Inhakend op de actualiteit en omdat kerst voor de deur staat, de tijd van bezinning, is een nadere kijk op het thema ‘tijd’ misschien nog niet zo verkeerd. Hierbij leen ik even uit eigen werk. De inleiding is een ervaring. Wat daar op volgt zijn handreikingen voor bewust gebruik van tijd voor het bereiken van je doelen.
Tijd
Supermanvleugeltjes
“Maak je klaar voor de start en wacht op mijn signaal.”
Ik richt mijn blik op de bajonetsluiting die boven mijn hoofd bungelt en geef er een paar ferme rukken aan om er zeker van zijn dat hij dicht is. Vervolgens controleer ik de kinband van de helm en bekijk de klittebandsluiting van de parachute nog even. Er valt niets meer te controleren en ik moet er dan ook aan geloven.
Mijn handen omsluiten het aluminium frame en de wind maakt zich meester van het nylon doek. Mijn ogen zijn gericht op de rij windwijzertjes die het pad markeren, het pad naar de afgrond. Jezus Christus waar ben ik in godsnaam mee bezig. Hoe kon ik ooit zo gek zijn me uit vrije wil op te geven voor deze onzin. Ben ik helemaal gestoord? Een beeld van de tekenfilm met de roadrunner en de coyote flitst door mijn hoofd. De coyote heeft een set vleugels van de ‘Superman wing company’ op zijn rug bevestigd en staat af te wachten tot de roadrunner voorbij komt scheuren om zich vervolgens van de berg te storten met als doel hem te grazen te nemen. Wat de coyote ook bedenkt, de uitkomst is altijd hetzelfde: hij zal verongelukken om vervolgens op miraculeuze wijze weer in één stuk aan te treden voor de volgende poging. Hij blijft het maar proberen maar heeft nooit succes. Dan verschijnt hij weer met een enorme raketmotor op zijn rug en dan weer met een vrachtwagen vol dynamiet. Deze keer zijn het de Supermanvleugeltjes. Als je ze zo ziet dan weet je al wat er gaat gebeuren. Hij zal te pletter vallen. Bij zijn landing zie je een gat als met een koekjesvorm uitgestanst in de woestijngrond. Het enige verschil tussen de coyote en mij, buiten de stansvorm van de krater, is dat ik niet binnen een paar tellen weer klaar ben voor de volgende poging. Dit is waarschijnlijk de enige en laatste kans.
Douglas staat zo’n vijftig meter van me vandaan met de megafoon en houdt de wind in de gaten. In luttele seconden raast een eeuwigheid aan angstgevoelens door mijn lichaam. Het is nu of nooit. Oh God, als ik dit overleef dan zal ik de rest van mijn leven geen stomme dingen meer doen. Ik zal me voor altijd goed gedragen, mijn tanden poetsen, niet meer vloeken, mijn huiswerk doen, mijn moeder bellen, al mijn spaarcenten aan goede doelen doneren, vrijwilligerswerk gaan doen, ik beloof het u God, echt waar ik zal mijn leveren beteren. Laat me alstublieft leven, spaar me, ik kan nog zoveel voor u betekenen, geef me een kans, één kans, dat is alles wat ik vraag, ik smeek u.
Douglas had me nog zo ingefluisterd dat het net zo makkelijk zou zijn als bij de training. “Niet te veel nadenken, gewoon doen. Je hebt het goed geleerd en vertrouw dan ook op je vaardigheden en je instinct en het zal vanzelf gaan.” Instinct… me neus. Ik sta hier met mijn Supermanvleugeltjes en hij daar met zijn megafoon. Ik moet vliegen, hij niet. Ik ga dood en hij heeft geen gelijk. Ik vond het al zo vreemd dat ik nog even die afstandsverklaring moest tekenen, het was toch allemaal zo veilig? Man, man, man, trainen op zo’n stom heuveltje heeft toch niets te maken met het van een afgrond springen?
De wind neemt toe. Douglas zet de megafoon tegen zijn mond en geeft het sein: “Gaan… nu.”
Ik pak de deltavlieger op, richt de neus in de wind en zet het op een rennen. De windwijzertjes razen aan me voorbij en lijken nog gedag te zwaaien, afscheid te nemen. Onze lieve heer, uw naam… wacht… ik vlieg! Warempel ik vlieg. Oh God, dank u, dank u, dank u, ik zal het niet vergeten, ik zal me vaker goed gedragen, mijn tanden zeker één keer per dag poetsen, minder vloeken, af en toe mijn moeder bellen, de helft van mijn spaargeld gaat naar goede doelen, ik ga nadenken over vrijwilligerswerk, echt, ik beloof het u.
Wat dacht je wat, ik kan vliegen. Die Douglas is zo dom nog niet. Kijk mij nu met mijn Supermanvleugeltjes. Weet je wat, ik probeer een beetje bij te sturen. Ja hoor, dit gaat goed. Nog een keer, maar nu de andere kant op. Dit gaat echt goed. Even om me heen kijken. Jeetje, het is wel hoog! Weet je wat, ik vlieg gewoon een cirkeltje. Dat had je niet gedacht hè? Ik kan dit als een echte professional, geen probleem. Stoer toch, kijk mij eens even, en nu zonder handjes.
Oké God. Ik ben misschien een beetje te impulsief geweest. Als ik straks weer heel op de grond sta, zal ik u echt niet vergeten. Ik ben u dankbaar. Ik kan u toezeggen dat ik na zal denken over mijn beloften en ik laat het u nog weten.
Zie daar, de grond nadert. Dat landen is zo spannend niet. Een klein beetje bijsturen, net als op het trainingsheuveltje, de voetjes vooruit en heel even meelopen. Tjonge, jonge, jonge wat was dat onwijs gaaf!
Ik wil nog een keer!
Oh ja, God, wij maken een afspraak, u hoort nog van me, echt!
De resultaat gerichte mens en tijd
Tijd is de kritische factor in alles. Het is de maatstaf van het leven en hiermee het meest waardevolle bezit. Gezondheid, liefde, roem, rijkdom, alle elementen die wij waardevol achten, hopen te bereiken en wellicht tijdelijk mogen ervaren, betekenen niets als er geen tijd is. Juist door de vergankelijkheid krijgen en hebben dingen waarde. Tijd is dan ook het mooiste cadeau dat we krijgen en mogen bezitten.
Tijd is een schaars artikel. Je hebt er nooit genoeg van en het lijkt alsof je het altijd te kort komt. Tijd kan niet gebotteld worden. Tijd laat zich niet beïnvloeden. Had ik maar meer tijd. Ik heb nog zoveel te doen en zo weinig tijd. Als je een kleuter bent kan de tijd niet vlug genoeg gaan en als de jaren verstrijken komt er een moment dat je het liefst de tijd zou willen terugdraaien: geef me nog wat meer tijd.
Wij meten resultaten in relatie tot tijd. Dit kan het rendement op een belegging zijn, het presteren in een wedstrijd, of de tijd die is vereist om van A naar B te komen: kortom het bereiken van onze doelen. Het hele leven draait om tijd, we staan ermee op en gaan ermee naar bed. Er is schooltijd, werktijd en vrije tijd. Tijd voor bezinning, tijd voor onszelf en tijd voor anderen, een tijd van komen en een tijd van gaan. We dragen tijd met ons mee in de vorm van een horloge om vooral maar op tijd te zijn.
Op gezette tijden worden we eraan herinnerd dat tijd voor iedereen even snel verstrijkt. Een geboorte, een verjaardag of een begrafenis markeert tijd, tijd die nog komt, tijd die is, en tijd die is geweest. De afsluiting van een hoeveelheid verstreken tijd is direct het begin van nieuwe tijd.
Morgen zal vandaag worden en vandaag is morgen verleden tijd. Per definitie zit er geen toekomst in het verleden maar het is alles wat wij zijn. Het verleden en vandaag is alles wat wij willen zijn. Het verleden, vandaag en morgen is alles wat wij kunnen zijn. Het verleden laat zich niet veranderen en we kunnen niet in het verleden leven. Morgen is wat wij er vandaag van maken. Vandaag is het moment, vandaag gebeurt het, vandaag is nu. Er is geen beter moment dan nu. Volgend jaar stoppen met roken, als ik meer tijd heb zal ik dat klusje afmaken of ooit zal ik die cursus gaan volgen. Morgen, morgen, morgen, waarom niet vandaag?
We worden niet afgerekend op wat wij zijn geweest of wat wij kunnen worden, maar op wat wij vandaag zijn. Wat wij kunnen bereiken, vindt plaats vanaf het vertrekpunt dat is bereikt met wat wij willen bereiken. Zonder iets te willen bereiken zal het kunnen bereiken nooit bereikt worden.
Als tijd alles is in het bereiken en nu het moment om het kunnen bereiken ook daadwerkelijk te willen bereiken dan is nu de tijd daar. Nu is de tijd om iets te willen, het moment om het willen kracht bij te zetten, om te handelen, om sturing te geven aan wat u kunt bereiken. Handel nu!
Herinner het verleden, plan voor morgen maar leef vandaag.
Het feit dat onze tijd eindig is, noodzaakt te handelen ten behoeve van onze doelen. Er is geen tijd te verspillen. Tijdverspilling staat gelijk aan onverschilligheid. Onverschilligheid in welke vorm dan ook is de meest verwerpelijke eigenschap die een mens kan bezitten. Dit is de eigenschap van een organisme dat alleen maar bestaat en ‘is’. Dit organisme kan niet bestaan. Onverschilligheid voor onszelf, onze omgeving, onze naasten en ook voor hetgeen verder van ons is verwijderd, is geen optie.
Voor een mens is het alleen maar ‘zijn’ zinloos. We moeten willen leven, we moeten willen bereiken, juist dat is leven. Alles wat leeft moet iets willen bereiken. Hebben we niets meer te bereiken dan is het leven voorbij. Als onze doelen 100% duidelijk zijn, wordt het kiezen wat we met onze tijd kunnen en moeten doen minder moeilijk. Deze 100% bestaat niet. En we kunnen dan ook niet alleen maar dingen doen die ons direct naar onze doelen leiden. Dit kan niet doordat onze doelen niet voorgeprogrammeerd zijn. Deze worden mede vormgegeven door onze omgeving.
De mogelijkheden die we op onze weg tegenkomen, zijn de opties voor het kiezen. Deze mogelijkheden zijn niet met zekerheid op voorhand te bepalen. Is het doel vaag en ogenschijnlijk moeilijk te bereiken dan zul je meer moeten dwalen om de juiste weg te vinden. Alleen door misstappen te begaan, weten we dat we van de juiste weg afdwalen. De misstappen zijn onlosmakelijk verbonden met de weg naar onze doelen. Misstappen zijn dan ook geen verkeerde stappen maar noodzakelijke uitstapjes. Deze misstappen zorgen ervoor dat we ons kompas kunnen ijken. Is het doel en de weg naar het doel ogenschijnlijk duidelijk dan wordt het eenvoudiger keuzes te maken. Een goed voorbeeld hiervan is het streven van een topsporter om succesvol te zijn. Voor de topsporter is het doel kristalhelder. Hij wil uitblinken in een specifieke prestatie die op voorhand te kwantificeren is, denk bijvoorbeeld aan het record marathonlopen. Alles wat de sporter doet om dit doel te bereiken is gebaseerd op een duidelijk meetbaar resultaat, één resultaat. Met dit doel voor ogen vallen er direct veel keuzes af. De te maken keuzes zijn voor hem gebaseerd op het verbeteren van de huidige prestaties en capaciteiten die van belang zijn voor dat ene specifieke doel. Het bereiken van het doel is hierdoor niet eenvoudiger geworden maar de weg naar het doel is beter uit te stippelen. De te maken keuzes zijn duidelijker geworden en zijn, als gevolg hiervan, op zichzelf genomen, eenvoudiger aan te geven.
Het verbeteren van een specifieke prestatie is onder te verdelen in een cyclus. Deze cyclus is gebaseerd op drie fasen die elkaar opvolgen tot het doel is bereikt: het meten van de bestaande capaciteiten, het realiseren van verbeteringen van de bestaande capaciteiten en het presteren. Die cyclus moet de topsporter doorlopen en blijven doorlopen. Hier moet hij goed in worden om uit te kunnen blinken. De vereisten hiervoor zijn nagenoeg net zo duidelijk aan te geven als het te bereiken doel. Indien de topsporter met de juiste attitude en toewijding werkt aan die vereisten zal hij rechtstreeks op zijn doel aan kunnen koersen. In een situatie waarbij het meten van capaciteiten, het verbeteren hiervan en het presteren minder objectief zijn neemt de complexiteit van de cyclus toe.
Er is waarschijnlijk sprake van een aantal capaciteiten die minder specifiek zijn. Meer subjectiviteit noodzaakt tot meer dwaling om de specifieke vereisten te kunnen bepalen, de vereisten om richting doel te komen. Het vergt meer geëxperimenteer om de subjectiviteit weg te nemen. Al doende blijft de klok echter doorlopen. De tijd tikt genadeloos weg. Is er, om welke reden dan ook, veel dwaling waardoor er veel tijd zal worden opgesoupeerd, dan zal het gestelde doel wellicht onbereikbaar blijven.
Doordat tijd schaars is, moeten acties efficiënt en effectief worden uitgevoerd. Efficiency is hierbij het op tijd uitvoeren, effectiviteit is het goed uitvoeren. De resultaat gerichte mens weet dat hij hiervoor prioriteiten moet stellen en plannen. Prioriteiten zijn niet gebaseerd op de dingen die hij graag doet, waar hij goed in is, de eenvoud van taken, of de volgorde waarin ze zich aandienen. Prioriteiten worden gesteld, gebaseerd op het belang van de acties en de urgentie in relatie tot de beschikbare tijd.
De resultaat gerichte mens weet dat timing in de uitvoering van acties essentieel is. Een actie die niet op het juiste moment wordt uitgevoerd heeft geen of slechts beperkte waarde.
De resultaat gerichte mens weet dat het niet plannen gelijk staat aan het plannen om te falen. Hij bepaalt dan ook wat hij wanneer binnen een specifieke tijd gaat doen op basis van realistische deadlines.
De resultaat gerichte mens creëert de voorwaarden om zijn planning te kunnen halen.
De resultaat gerichte mens gebruikt gereedschap zoals een agenda of actielijsten om te plannen. Hij stelt criteria om zijn prestaties te meten. Hij doet dit gebaseerd op kennis van zijn mentale en fysieke capaciteiten. Indien De resultaat gerichte mens te maken krijgt met onvoorziene omstandigheden is hij in staat zijn planning hierop aan te passen.
De resultaat gerichte mens bepaalt zijn tijd-nut ratio per actie en blijft dit monitoren om zijn planning voortschrijdend bij te stellen. Gebaseerd op de waarde, het resultaat, weet hij hoeveel tijd hij aan welke actie moet besteden. Hij weet dat de waarde van zijn acties kan wijzigen naarmate hij er meer of minder tijd aan besteedt. Door zijn tijdsbesteding per actie te monitoren weet hij te bepalen of en wanneer hij zijn tijd beter aan andere acties kan besteden.
Als het tijd-nut ratio niet substantieel wijzigt, maakt De resultaat gerichte mens de dingen waaraan hij begint in één keer af.
In de planning van De resultaat gerichte mens is ontspanning ook een actie. Dit is een voorwaarde om te kunnen blijven presteren.
De resultaat gerichte mens doet dingen meteen de eerste keer goed. Hierdoor voorkomt hij tijdverspilling door het nog een keer over te moeten doen.
De resultante van efficiency en effectiviteit bepaalt het succes. De eindigheid van tijd bepaalt dat er altijd tijdsdruk is: De resultaat gerichte mens moet op tijd presteren om zijn doelen te bereiken. Voor het succesvol afronden van acties, gebaseerd op de wetenschap dat tijd de bepalende factor is, presteert hij als een marathonloper: voor een goede prestatie in een marathon gaat het niet om de sprint maar om alles wat er tussen de start en de finish gebeurt, de hele race. De resultaat gerichte mens weet wat zijn mentale en fysieke grenzen zijn door deze te testen, hij weet deze te verleggen door training. Hij doet dit niet op de dag voor de marathon maar hij weet dat hij zich moet voorbereiden om te kunnen presteren op de cruciale momenten. De resultaat gerichte mens weet dat zijn doelen bepalen waar de balans ligt tussen het testen, trainen en presteren. Het doseren van zijn energie en het gebruiken van krachten moet dan ook zijn afgestemd op zijn specifieke situatie. Het testen en trainen is geen doel op zich maar het stelt hem in staat te kunnen presteren ten behoeve van zijn doelen.
De resultaat gerichte mens weet te presteren onder druk. Hij buigt niet voor druk maar biedt weerstand en gebruikt druk om zijn prestaties te verbeteren en optimaal te functioneren.
De resultaat gerichte mens maakt gebruik van de gelegenheid. Gelegenheidsmomenten creëren omstandigheden en kansen die uitgebuit moeten worden door slagvaardig handelen.
De resultaat gerichte mens verspilt geen tijd.
Spreuken
Van het een komt het ander, en tijd is alles de baas.
Niccolò Machiavelli
Wie zich het verleden niet kunnen herinneren, zijn gedoemd het te herhalen.
George Santayana
80 procent van succes is op tijd verschijnen.
Woody Allen
We hebben niet genoeg tijd om ons genoeg tijd te gunnen.
Eugène Ionesco
Tijd besparen kost tijd.
Theodore Fox
Niet onze tijd is kort: wijzelf schieten tekort.
Paul Claudel
Stel nooit uit tot morgen wat je vandaag kunt doen, want als je er plezier aan beleeft, kun je het morgen nog eens doen.
James A. Michener
De meest humane manier om de tijd te doden is hem verliezen.
Mark Korthove
Verlies geen tijd met treuren om de tijd die je verloren hebt.
Brochard
Ik denk veel aan de toekomst want ik zal er de rest van mijn leven in moeten doorbrengen.
Woody Allen
Het beste aan de toekomst is wellicht dat ze in dagelijkse porties wordt opgediend.
Dean Acheson
Ook de toekomst is niet meer wat ze geweest is.
Paul Valéry
De ellende aan arm zijn is dat het al je tijd in beslag neemt.
Willem de Kooning
Als men het oude niet afbreekt, kan men niets nieuws opbouwen. Als men de tradities de weg niet verspert, kan men voor het nieuwe geen weg banen.
Mao Zedong