De blog “Zonder tekeningen wapening controleren?” heeft een aantal interessante reacties opgeleverd.
- “Ach dat gebeurt al jaren zo …”
- “Het is een gevolg van bezuinigingen, versnippering in de bouw …”
- “Het zit em in de tools …”
- “Ja hoor, er zijn mensen die dit soort controles zonder tekeningen kunnen uitvoeren.”
- …
Diverse verklaringen zijn een bevestiging van een vorm van acceptatie, het is onderdeel van het systeem en daar iets in corrigeren is moeilijk of misschien wel onmogelijk.
De verklaringen hebben ook een voorwaardelijk gehalte. Er moeten toch echt eerst wat zaakjes worden opgelost, door anderen, dingen die buiten mijn invloed liggen, om hier iets in te kunnen veranderen.
Zoals het is
We hebben het hier over professionals die een belangrijke taak niet goed uitvoeren. Het betreft mensen die in staat moeten zijn het goed te doen maar, om wat voor reden dan ook, het anders aanpakken. Daar wordt op het betreffende werk én vanuit de organisaties waar de mannen voor werken, niet in gecorrigeerd. Het wordt geaccepteerd. Fout.
Zonder specificaties, en dan met name de tekeningen, kun je NIET controleren of de engineering overeenkomt met wat er in de praktijk wordt gemaakt. We hebben het over een grote hoeveelheid informatie. Dat controleer je niet uit de losse pols. Enkel als er de zekerheid is dat de wapening zoals die is aangebracht overeenkomt met het ontwerp hebben we een akkoord van belang voor vervolgbewerkingen. Dat noodzaakt een juiste controle.
Waarom wordt het niet uitgevoerd zoals het hoort? Doe je dat om te voorkomen dat je er later op vastgepind kunt worden? Is dat uit een soort hooghartigheid? Zo van “Dat geldt voor iedereen … behalve mij natuurlijk!” Of is het luiheid? Hoe dan ook, het is gewoon niet goed.
Probeer ik me te verplaatsen in de aannemer dan kan ik me niet voorstellen dat ook hij het wel oké vindt. Bij controle wil je toch de bevestiging dat er goed werk wordt geleverd? Dat kan alleen als die controle ook inhoud heeft.
Ja, het zou helpen als er betere structuren zijn om het optimaal te organiseren.
Toch is het in de eerste plaats een kwestie van houding.
Ongeacht hoe het is georganiseerd, hoe het beter kan, waar met regelgeving aan wordt gewerkt, het gaat om de houding: je blijven inzetten voor het best haalbare. Dat is een houding waarbij je elkaar aanspreekt op fouten, dingen die beter kunnen, dingen die beter moeten. Daar dien je mee bezig te blijven, dat is gewoon, zo doen we dat. Dat buiten jezelf plaatsen of afdoen met “Het heeft toch geen zin …” is te makkelijk.
Met kritische blik op positieve wijze blijven werken aan het best haalbare … geen smoesjes en geen “Ja maar …”.
Pieter Plass
